“Zitten de tropenjaren er al op?!

Eind april wordt Abbey 4 jaar en Lizzey 2 jaar.

Ff Googlen en nee, die duren totdat de jongste 4/5 jaar is dus nog even te gaan. Maar… toch kunnen we nu al een stuk relaxter ademhalen.

De eerste 6 maanden met Liz als baby cruisde we doorheen. Daarna werd het een jaar flink aanpoten.

De één wil zelf haar jas aantrekken (maar niet die jas)

De ander zit huilend aan je been vastgeplakt terwijl je probeert te koken.

De jongste werd elke nacht nog 2-4 keer gillend wakker.

De oudste zit rustig te spelen, krabt de jongste haar tot 4 keer toe vel in haar gezicht.

Net op tijd het eten op tafel, vliegt het bord pasta door de keuken heen ‘BAHHH’

Just a regular day. En wij? Wij doen onze stinkende best om ten alle tijden

Te zorgen. Te troosten. Te begeleiden. Te supporten. Te luisteren.

Om onszelf te reguleren temidden van (soms) alle tranen en woede.

Echt het is prachtig. Elke dag groeien als moeder, als mens – maar het schuurt soms aan alle kanten.

Zoveel tegenstrijdigheden

We willen liefdevol opvoeden. Ruimte geven én grenzen stellen. Rust brengen. Structuur bieden. Aanwezig zijn.

We willen dat onze kinderen zich gezien voelen. Altijd.

We willen ze een veilig basis bieden waar alles kan. (Behalve dan elkaar slaan en soms heel graag ook even zonder gehuil of schreeuw ((maar dat zeg ik zo min mogelijk hardop want alles mag er zijn)).

Echt het is prachtig. Elke dag groeien als moeder, als mens – maar het schuurt soms aan alle kanten.

Het altijd goed willen doen. Voor allebei.

Of voor iedereen eigenlijk. Want ohja, je relatie een beetje leuk houden lijkt ook niet onbelangrijk

+ daar zit nog een flinke familie en vriendenkring omheen.

En eerlijk? Het is oké om dat hardop te zeggen.

Soms is moederschap gewoon takken zwaar.

Dan wordt het even zwart en is het te veel, te hard, te luidruchtig, te overwhelming en dan wil je alleen maar heel even helemaal alleen zijn.

Dus aan alle mama’s die midden in deze periode zitten of die af en toe zwarte momenten hebben:

Knoop dit goed in je oren

Je doet het ZO goed.

Misschien voelt het alsof je struikelend vooruitgaat, maar je gaat.

Je kinderen voelen jouw liefde.

Je aanwezigheid.

Je goede intenties.

En dat is genoeg. Jij bent genoeg. x